بامن از روزگار حرف نزن

روزگارم کجاست کنج قفس

خلوتم نیست بحر طاعت خلق

من اسیر هوای نفسم و بس

من اگر زندگی به کامم نیست

نیست تقصیر جورخالق و کس

من یقین راه را خطا رفتم

که نه راهم به پیش مانده نه پس

من اگر جایگاه خود دانم

به گل روی او چو خارم وخس

او خداییست کز سرای عدم

ز گلم کرد آ دمی و نفس

کاش میشد هوای بندگی اش

به دلم اوفتد چو بانگ جرس

کاش میشد که چون سبکبالان

بگذرم از هوای نفس وهوس

قیمتش نیست جز خدا ترسی

شرم حق را به دل سپارم وبس

       تیر85